griezels luisterboek liedjes muziek avontuur 

Het blijkt niet eenvoudig om griezelverzen te schrijven voor kinderen. Op het eind van de jaren negentig publiceerde het Griezelgenootschap, onder leiding van Paul van Loon, al twee bundels met overwegend griezelig maakwerk. Ook Pieter Embrechts komt in de meeste versjes niet veel verder dan goedkope en gewild grappige rijmelarij. De proloog belooft meteen weinig goeds: ‘Een kleine muis, kleine muis / lokt me naar z’n muizenhuis. / Daar knabbelt hij mijn ogen uit. / HELP! Ik zie geen steek. / Ik bak een rozijnencake want ik heb een goed idee,/ Ik pik een rozijn of twee.’ Zo blijft het maar doorgaan, met de ene ‘rijmvondst’ al flauwer dan de andere: ‘Wat hoor ik daar, een urinoir! / Met helder water / zoals een waterval. / Duik erin [lees meer] en alles is rein, / waar zo’n pissijn goed voor kan zijn!’ of ‘’t volgend eiland is z’n doel, / hij vaart puur op zijn gevoel, / het zeil is bijna kapot, / ja, hem wacht een droevig lot’.
Waar de jonge luisteraars verleid moeten worden met de combinatie van griezel en grappen, mikken de verwijzingen naar bekende personages op een (wat) ouder publiek. Miss Dracula, James Bond, John Wayne, Frankenstein, Robinson Crusoë, Superman, Batman en Robin, ze passeren allemaal de revue. Om de parodie te kunnen smaken, moet je toch wel een en ander over deze personages weten. Ook om de zwarte humor te kunnen appreciëren, moet je al wat ouder zijn, zoals bij ‘Man met groene haren’, waarin een man zijn vrouw voorstelt hun dochter met de enge man mee te geven, zodat hij hen niet oppeuzelt.
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Wie blijft zoeken tussen het gerijmel, ontdekt sporadisch een leuke vondst of woordspeling: ‘Twee ogen heb ik ingeplant / om naar de maan te kijken, / net als een echte dokter, ja, / maar ik ga over lijken.’ Maar vooral is er de cd. Daarop vertolkt het Spectra Ensemble op muziek van Heinz Karl Gruber met een prettig gestoord enthousiasme de liedjes en rijmpjes in de vorm van een kinderopera. Opzwepende ritmes, akelige fluit- en zware fagotklanken, krassende violen, een griezelige neusstem en schrille lachsalvo’s zorgen voor passende griezeleffecten, die worden afgewisseld met huppelende ritmes en een soms grappig scherp stemmetje. Het geheel is meeslepend, al is het jammer dat er geen enkele echte meezinger tussen zit.
Wat het boekje bijzonder maakt, zijn de illustraties van Sebastiaan Van Doninck. In zwart en wit, met enkel een gifgroene steunkleur, schept hij een bizarre wereld waarin griezel en humor hand in hand gaan. De akelige wezens vertekent hij karikaturaal, waarbij hij hun typische trekken uitvergroot en ronde en spitse vormen combineert, zoals in het gezicht van Miss Dracula. De figuur van de cowboy parodieert hij door overdreven slingerende armen en benen en Superman tekent hij heel erg behaard en met een kleine, blote piemel. Sommige monsters als de weerwolf en de man met groene haren worden letterlijk afgebeeld als een schaduw van zichzelf.
Wie dus geamuseerd wil griezelen, zet best de koptelefoon op en bekijkt terwijl hij luistert de prenten van Van Doninck. [Jan Van Coillie]