olifanten dieren zelfvertrouwen jarig zijn prentenboek 

Toen Olifant op zijn verjaardag de wekker hoorde, sprong hij meteen uit bed. Hij deed een rondedansje, trok zijn mooiste kleren aan en bekeek zichzelf in de spiegel. Maar wat schrok hij van wat hij daar zag. Voor het eerst viel het hem op dat zijn slurf niet in het midden van zijn gezicht hing, en dat hij ook nog flaporen had.

Het thema anders zijn of zich anders voelen is altijd een goede bron van inspiratie geweest. Om kinderen hiermee te raken en herkenning te bieden is het zaak om precies de vinger op de pijnlijke plek te leggen en duidelijk aan te tonen hoe die onzekerheid voelt. Biedt een olifant met een scheve slurf dan herkenning? Zeker weten! In Lang leve Olifant is zijn onbehagen haast voelbaar. Kinderen kunnen met hem meevoelen, [lees meer] maar ook met Bever en Varken, die stuntelige pogingen ondernemen om hem te troosten. Kwetsbaarheid is iets moois, al voelt dat niet altijd zo aan. Een prentenboek is daarom een geweldig middel om dit te tonen.

Het verhaal is strak geschreven en toch vertedert het van het begin tot het einde. Een en ander heeft te maken met de tegenstelling tussen de haarfijne vertelling en de bonte tekenstijl. Toch lijkt dit boek in niets op een goed uitgedokterd concept, maar komt het net heel oprecht over. Jeska Verstegen en Henna Goudzand maakten al eerder een boek over Olifant, Varken en Bever. De stem van Bever straalde dezelfde bezieling uit en ging ook over een thema dat sterk leeft in de maatschappij.

De illustraties zijn grotendeels in ecoline gemaakt en zijn heel kleurrijk en inspirerend. De cover is bijzonder roze, maar toch is dit geen zoet boek. Het roze werd net zoals de andere kleuren in dit boek gebruikt: vrij en overmatig. Soms valt wel het gebrek aan sterke vormen op, en ook de lijnen en volumes zijn over het algemeen iets te slap. Hier en daar wordt dat opgevangen door sterke kleurvlakken en ook de textuur is verrijkt in vergelijking met het vorige boek, zonder dat er van een stijlbreuk sprake is. Natuurlijk doet dat de verwachtingen naar een volgend boek van Verstegen en Goudzand alleen maar stijgen. Dit is niet het soort boeken waarvan er drie op een jaar verschijnen en het is ook niet gemaakt voor de grote massa. Maar wie echt van deze boeken geproefd heeft, vraagt naar meer. [Sandrine Lambert]