dieren olifanten vriendschap prentenboek 

Na Slaapkamernachtdieren (2008), Huisbeestenboel (2009) en Superheldjes (2011) is van Loes Riphagen nu De gele olifant verschenen. In Huisbeestenboel dook deze olifant al eerder op. Nu draait het verhaal om hem en zijn beste vriend, de muis. Op het schutblad en de eerste prent hebben ze samen veel plezier. Dan komt er een man langs met een grote gele banaan in zijn hand, waar de olifant direct door gefascineerd is. Dat is voor hem het startsein om allerlei gele spullen te verzamelen. Hij wordt er volledig door geobsedeerd, en zelfs als de muis zich met de moed der wanhoop geel verft, ziet de gele olifant zijn kleine vriendje niet meer staan. Zijn verzamelwoede wordt groter en groter, zodat hij uiteindelijk besluit dat ook de zon tot [lees meer] zijn collectie moet behoren. Via de Route du Soleil gaat hij er achteraan, maar of dat zal lukken…?
Loes Riphagen vertelt een heerlijk vol verhaal zonder een enkel woord te gebruiken. Dat is ook niet nodig: de vriendschap tussen de twee dieren, en later de verzamelwoede van de olifant en de wanhoop van de muis, spatten van de kleurrijke prenten af. Bijna alle prenten beslaan twee pagina’s, behalve die waarop de olifant zijn collectie flink begint uit te breiden: die bestaat uit zeven kleinere prenten, wat de dynamiek van het vinden en verzamelen van gele dingen sterk benadrukt. Riphagen is vindingrijk waar het de gele verzameling betreft: een tennisbal, een ananas, Van Goghs ‘Zonnebloemen’, een fles advocaat, een klomp, maar ook intervisuele verwijzingen naar Spongebob, Tweety, Pacman en een bekende gele ballon. Figuren uit haar eerdere eigen werk komen we eveneens in het boek tegen, zoals verwijzingen naar Miniheksen (2011) en Het rode ei (Gottmer, 2010), waarvoor ze samenwerkte met respectievelijk Bette Westera en Han van der Vegt.
Riphagen heeft een ongekend talent om de emoties van haar personages met minimale middelen weer te geven. De gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal van de personages zijn onmiskenbaar. Ze vertellen een belangrijk deel van het verhaal: het haast stuitende enthousiasme van de verzamelende olifant, zijn verlangende blik naar de zon, zijn teleurstelling als hij die niet vanuit een boom kan pakken en tot slot zijn verbetenheid wanneer hij de horizon tegemoet roeit. De muis is ronduit aandoenlijk wanneer hij telkens zijn pootjes opsteekt om de aandacht van zijn grote vriend te trekken en zich ten slotte geel verft. Riphagen is stijlvast ten opzichte van haar eerdere werk. Ze weet zich te onderscheiden met haar vrolijke kleurcontrasten van pastelkrijt en aquarel, en haar figuren met grote neuzen (let maar eens op de boom!) en scherpe, puntige tandjes.
Het boek geeft de lezer heel wat moraal mee. Hebberigheid levert niets op, want materiële spullen zijn lang niet zoveel waard als een goede vriendschap. Hoogmoed komt bovendien voor de val, letterlijk, en wie het kleine niet eert… Door de vrolijke prenten, het ontbreken van tekst en de gniffelende reactie van de muis op het eind, wordt het boek nergens belerend of klef. De gele olifant is een prachtig prentenboek, vol grappige situaties en met een originele verhaallijn, dat beslist in de boekenkast thuishoort. [Marloes Schrijvers]